Skei - Geirangerfjord

Bomaanslag in Oslo! Damnit, dat is gek als je er net weg bent.

Dinsdag 19 juli zijn wij vertrokken uit Oslo. Een rit van 220 km naar Skei, ten noorden van Oslo, boven Lillehammer. De navigatie zei dat we daar 3,5 uur over gingen doen en de nav had gelijk. Na een regenachtige rit werden we na Lillehammer de bergen in gestuurd om de laatste 40 km af te leggen. Geintje van de nav om ons in de regen over een smalle blubberige glibberige grintweg met diepe ondergelopen kuilen te sturen, terwijl er (achteraf) ook een asfaltweg liep. Grappig (NOT!). Als ik een vale grijze auto vol blubber had gewild had ik die wel gekozen.

Om een uurtje of 3 stonden we voor onze houten hut. Maureen had de suggestie om de rest van de dag niets meer te doen. Dat was een goede suggestie, alleen hadden we dan al 1 van de 3 dingen gedaan die je kunt doen in Skei. Die andere 2 zijn 'nakkes' en 'nada'. Skei is een wintersportgebied; alleen niet in juli. De liften wachten verveeld op het eerste vlokje sneeuw en de sneeuwkanonnen kijken uit naar hun eerste 'day at the office'. Volgens de brochure kun je geweldig mountainbiken in Skei, maar met een kind van 2 is dat niet zo handig. Verder kun je er ook fantastisch wandelen. Wandelen vinden we wel leuk; zo'n meter of 50 naar de auto. We hoorden er dus niet echt bij in Skei. Wij missen een fleecetrui, geitenwollen sokken geperst in stevige wandelschoenen onder een driekwart survivalbroek met in onze handen nordicwalking stokken.

De volgende dag in bruisend Skei werden we wakker met regen, maar het klaarde snel op. In de Lonely Planet lazen we dat bij ons om de hoek de Peer Gynt Vegen loopt. Dat is een mooie, toeristische route met een eigen verhaal. Die gingen we dus eens lekker rijden en inderdaad het is een fantastische route over kiezelpaden door ongerepte natuur waar de schapen en koeien nog weinig moeite doen je te ontlopen. Onze auto wenste dat hij een 4x4 was of een monstertruck, want aan een verlaagde bak met sportonderstel heb je hier helemaal niets. 's Middags hebben we nog even een wandelingetje gemaakt. Niet te lang, maar met onze peuter erbij voelt het alsof je een marathon hebt gelopen.

Donderdag 21 juli was een stralende dag. Blauwe lucht en heerlijk zonnetje. Graadje of 25. Op naar Lillehammer. In Lillehammer waren de Winterspelen in 1994 (ja, we worden oud). Van verre zie je de skischans al liggen. Geweldig. Eerst even door het kleine, maar gezellige centrum gelopen en wat gedronken. Toen naar het Olympisch dorp en de skischans. Man, dat is echt hoog. Ze waren zelfs nu nog aan het trainen. Ventjes van een jaar of 16 zeilden naar beneden. Echt te gek. Wij met de kabelbaan naar boven en dan zie je pas echt hoe hoog het is. Met Isis nog even trap gelopen langs de skischans (vermoeiend) en Maureen en Isis nog in de bobslee, downhill simulator voordat we weer terug gingen naar het centrum waar we wat hebben gegeten. Heb ik eindelijk mijn elandburger op. De zon brandde nog steeds op ons, inmiddels, rode hoofd.

Vandaag hebben we partyplace Skei weer verlaten en zijn vertrokken naar het Geirangerfjord, ten westen van Lillehammer. Een rit van 250 km en de nav zei dat we daar 4:40 uur over gingen doen. 'Dat moet sneller kunnen', dacht ik, en ik had gelijk. Het is weer een dag met regen, maar op een reisdag is het niet zo erg. Onderweg nog gestopt bij het plaatsje Lom, waar we een bakkertje vonden waar je ook iets kunt drinken in een soort huiskamersetting. Top! Een lange wachtrij tot buiten, maar wij waren gelukkig op tijd. Toen nog 90 km.

De laatste 40 km van vandaag waren echt SPEC-TA-CU-LAIR. In dit stukje overweldigende, woeste, rauwe, ongerepte natuur van Noorwegen loopt een weg waarbij je hoopt dat de auto er niet mee stopt. Imposante bergmassieven kijken op je neer. Sneeuwvlaktes en ijsstukken aan beide kanten van de weg omgeven door grote stukken steen. Bergmeertjes. Smalle wegen. Haarspeldbochten. Borden langs de kant van de weg die aangeven dat je niet mag stoppen ivm gevaar voor vallende rotsen. Ik voel me alsof ik figureer in een survival uitzending van Discovery Channel. We rijden de berg op tot ongeveer 1.100 meter. De kinderen slapen op de achterbank en wij genieten van het uitzicht en de stilte. Telkens wordt het mooier. Wolken omarmen een bergmeer van waaruit je verwacht dat elk moment een vikingschip kan opdoemen. De regen maakt het nu alleen maar mooier. Onheilspellender. We rijden de laaghangende bewolking in. We komen superlatieven tekort om elkaar te vertellen hoe mooi we het vinden. Kiki is wakker geworden en is zelfs stil. We maken Isis wakker om te kijken naar de ijsplaten die zich vastklampen aan de bergen. Deze weg staat absoluut hoog in mijn top 3 van mooiste routes die ik ooit heb gereden. We zetten de afdaling in en kronkelen ons een weg naar beneden. Net als we alles een beetje op ons in hebben laten werken ligt voor ons het Geirangerfjord. Ongelofelijk mooi en staat niet voor niets op de Wereld Erfgoedlijst van Unesco.

We rijden verder de berg af waar we ons melden aan de receptie van ons volgend onderkomen. We hebben een 'ossenbloedrode' houten hut aan het fjord. Terwijl ik dit verslag maak kijk ik over het water. Ik denk zomaar dat ik me hier prima ga vermaken. Trek maar eens een biertje open van een eurootje of 7, hoewel het dit keer ook 10 kan zijn.

Ha det